Gjatë gjithë jetës sime u rrita, nga një grup mjekësh dhe specialistësh qe më kishin thënë se kurrë nuk do të mbetem shtatzënë. Por un nuk u dorezova edhe pse mjeket nuk me jepnin shpresa.
Një muaj pas ditëlindjes sime të 46-të, nuk kisha perioda. Kaluan edhe nja dy javë dhe fillova të kisha disa simptoma të tjera që ishin të pazakonta për mua.
Mendova se këto ishin tregues të mëtejshëm se hormonet e mia po ndryshonin. Por – ndoshta me dëshirë, ndoshta me nxitjen e shoqes sime më të mirë, ndoshta me një shpërthim intuite – bleva një test shtatzënie në farmacinë time lokale dhe shkova në tualet per te pare cpo ndodh me mua por ajo nuk tregoi gje.
Por pasi pash qe dicka ndryshe po ndodhte me mua shkova tek gjenekologu per nje vizite. Dhe mjeku me tregoi se isha shtatzen. Isha shume e lumtur dhe me ne fund do te behesha nene. Kisha kaq vite qe prisja dhe kjo ishte nje nga ditet me te bukura te jetes time.
Pas kater vitesh perpjekje un ja dola te behem nene edhe pse mjeket nuk e mendonin qe ne moshen 46 vjecare te kisha nje lindje dhe te kisha nje djal ashti sic e enderroja une.
