Shqiptarët na treguan oborret e tyre plot gjelbërim dhe ngjyra, një etyd ajri të pastër përpara smogut mes të cilit jetojmë. Imagjinoni të zgjohesh në mëngjes, të dalësh jashtë dhe të shtriqesh në mes të pemëve.
Ose të pish një kafe sa pa dalë dielli në një tavolinëz në mes të gjelbërimit.
Na ndjeni nëse u bëmë tepër lirikë, por pasi të shikoni edhe ju këto oborre shtëpish shqiptare nuk do të flini dot të qetë duke ditur që të nesërmen ju pret prapë një pllakë e madhe betoni.
A nuk ju vjen të humbisni në labirinthin e rrugicave të këtij kopshti?
Të pini një lëng portokalli në ajrin e freskët të ahut, me këtë pamje?
Të shëtisësh në këtë tunel gjethesh me dashurinë e jetës tënde në mes të natës dhe të presësh derisa të vijë mëngjesi?
Apo preferon këtë vend për të pëshpëritur fjalë dashurie?
Të dalësh në ballkon, dhe të shikosh këtë.
Ç’lule të harlisura dhe ç’frymëzim prej Pushkini të jep, sa mund ta rikrijosh letrën e Tatianës për Onjeginin më bukur se ç’mund ta rikrijonte Kadareja.
Sidoqoftë, Kadareja u rrit në një shtëpi prej guri. Në një qytet prej guri, në fakt. Do t’i shkonte më shumë për shtat një oborr vjeshtor, me gjethe të kuqe dhe avlli prej gurësh. Themi se ky është një oborr i denjë kadarean.
Dhe si thotë Pablo Neruda:
“Mund t’i presësh të gjitha lulet, por s’e ndalon dot pranverën të vijë”!
Si në këtë kopsht të magjepsur në Elbasan, që bashkon në një përrallat e Andërsenit, Vëllezërve Grimm, Eposin e Kreshnikëve dhe Iliadën, në një fshat të periudhës elizabetiane
