“Të dielën herët në mëngjes isha duke shkuar në universitet për në klasë kur një grup vajzash ikën nga konvikti. I pyeta se çfarë kishte ndodhur dhe njëra prej tyre më tha se po licia i kishte përzënë sepse talebanët kishin mbërritur në Kabul dhe do të godisnin sa më shumë gra që nuk mbanin burka.
Të gjithë donim të shkonim në shtëpi, por nuk mund të përdornim transportin publik. Shoferët nuk na lanë të hipim në makinat e tyre sepse nuk donin të merrnin përgjegjësinë për transportin e një gruaje.
Ndërkohë, burrat që qëndronin rreth nesh qeshnin dhe bënin shaka me f rikën tonë. “Shkoni dhe vishni burkën “bërtiti njëri”. “Këto janë ditët tuaja të fundit në rrugë” tha një tjetër. “Unë do të martohem me katër prej jush brenda një dite” tha një tjetër.
Ndërsa zyrat qeveritare filluan të mbyllen, motra ime vrapoi disa kilometra për t’u kthyer në shtëpi. Fika kompjuterin, dola nga zyra në lot dhe u thashë lamtumirë kolegëve të mi. E dija që ishte dita e fundit e punës sime. Unë duhet të isha diplomuar në Nëntor nga Universiteti Amerikan i Afganistanit dhe Universiteti i Kabulit, por këtë mëngjes gjithçka ndryshoi para syve të mi.
Kam punuar shumë ditë e net për të qenë kjo që jam sot, dhe këtë mëngjes kur u ktheva në shtëpi, gjëja e parë që unë dhe motrat e mia bëmë ishte fshehja e ID-ve, diplomave dhe certifikatave tona. Ishte katastrofike. Pse të fshehim gjërat për të cilat duhet të jemi krenarë? Në Afganistan tani nuk na lejohet të njihemi ashtu siç jemi.
Më pëlqente të rregulloja thonjtë. Sot, teksa po shkoja në shtëpi, hodha një vështrim në sallonin e bukurisë ku po shkoja për një manikyr. Pjesa e përparme e dyqanit, e zbukuruar me fotografi të bukura të vajzave, ishte zbrazur.
Gjithçka që mund të shihja rreth meje ishin fytyrat e fr ikësuara të grave dhe fytyrat e shëmtuara të burrave që i u rrejnë gratë, të cilëve nuk u pëlqen të arsimohen, të punojnë dhe të kenë liri. Në vend që të qëndrojnë pranë nesh, ata qëndrojnë pranë talebanëve dhe u japin atyre edhe më shumë fuqi.
