Ishin vite te bukura pavaresisht qe nuk kishim ishin te varfer por jeta jone ishte e lumtur kur kenaqeshim me pak me nje lorder te vogel kaucuku qe kur te binte nga dora te thyente dyshemene kur luaje me ato lodrat gjysem te prishura por pra ishim te lumtur pak buk pak vaj me krip dhe te shijonte dreka e cuditshme ishin kohe magjike per ate brez.
1.Kur dilnim në biçikletë nuk mbanim kokore dhe ishim te lumtur per te ber nje xhiro me biciklete.
2.Pinim ujë nga tubi i çezmës dhe uleshim dhe beheshim qull.
3.Kalonim orë të tëra duke ndërtuar karroca me kuzhineta dhe fatlumët që kishin pranë shtëpisë rrugë të rrëpirta.
4.Nuk kishim celularë, kështu askush nuk na gjente dot… e pamendueshme dhe luanim nga mengjesi deri ne mbremje..
5.Humbnim ndonjë dhëmb, dhe askush nuk denonconte për këta incidente. Faji nuk ishte i askujt, faji ishte i yni dhe cdo gje kalonte.
6.Hanim bukë me vaj, bukë me gjalpë dhe na shijonte pa fund.
7.Kur na binte në dorë ndonjë pije, e ndanim më katërsh ruanim kanacen dhe e vendosnim te bufeja.
8.Nuk kishim playstation, nintendo 64 por luanim ne tulla dhe gure apo ne rere..
9. Dilnim, shëtisnim me biçikletë ose ecnim në këmbë deri tek shtëpia e shokut nuk kishte telefon.
10.Po! Dilnim atje përjashtë! Në botën mizore! Pa një roje. Si ia bënim? Sajonim lojëra me shkopinj dhe topa, krijonim skuadra për të bërë një lojë. Jo të gjithë zgjidheshin për të luajtur, dhe ata që nuk zgjidheshin, nuk është se shkonin tek psikologu për të trajtuar traumën…
